teatime.

" Ludzie sypiają ze sobą, nic ekscytującego. Zdjąć przed kimś ubrania i położyć się na kimś, pod kimś lub obok kogoś to żaden wyczyn, żadna przygoda. Przygoda następuje później, jeśli zdejmiesz przed kimś skórę i mięśnie i ktoś zobaczy twój słaby punkt, żarzącą się w środku małą lampkę, latareczkę na wysokości splotu słonecznego, kryptonit, weźmie go w palce, ostrożnie, jak perłę, i zrobi z nim coś głupiego, włoży do ust, połknie, podrzuci do góry, zgubi. I potem, dużo później zostaniesz sam, z dziurą jak po kuli, i możesz wlać w tą dziurę dużo, bardzo dużo mnóstwo cudzych ciał, substancji i głosów, ale nie wypełnisz, nie zamkniesz, nie zabetonujesz, nie ma chuja."

- J. Żulczyk. "Ślepnąć od świateł"

fot. Karolina Jeleńska.

drz

dzieje się coś dziwnego. jadąc autobusem, w głowie mam naprawdę dziwne rzeczy... aż szkoda, że nigdy się już nie spełnią, w tle trójkąta bermudzkiego, naszego Tam.

but sometimes i still need you.

aha.

Ruda stała przed oknem i powoli piła herbatę.
Był to jesienny, smętny dzień. Dzień, w którym bezmyślnie pozwoliła sobie na taką sytuację. Zamknęła oczy, dotykając delikatnie powiek opuszkami palców. Naiwna. To określenie na pewno pasowałoby tutaj najlepiej.
Tak więc, Ruda była naiwna.
Odstawiła kubek na parapet i sięgnęła po swój telefon. Miała jedną nieodczytaną wiadomość. Nie miała ochoty jej czytać. Wiedziała, co w niej znajdzie. Wiedziała, od kogo przyszła. Kilkoma ruchami palców beznamiętnie ją usunęła i odrzuciła telefon na fotel. Po chwili ponownie chwyciła w prawą dłoń kubek i wzięła zeń niewielkiego łyka. Potem dwa duże. Ilekroć naczynie zbliżało się do jej ust, przymykała oczy. Przyzwyczajenie.
A potem jej uwagę zwróciło zdjęcie, leżące samotnie na parapecie. Przedstawiało pięć osób. Rudą we własnej osobie i czterech chłopaków. Trzech z nich trzymało w rękach gitary, a ostatni pałeczki od perkusji. Paradise. Uśmiechnęła się kpiąco, patrząc, jak dłoń jednego z gitarzystów zatrzymała się na jej biodrze.
A więc to tak kończy się ta historia – przemknęło jej przez głowę.